De kettingkrakers hebben er nog steeds zin in. De SMS vandaag komt vanuit een restaurant alwaar de heren heerlijk zitten te genieten. Na de 155 kilometer die ze vandaag afgelegd hebben kan je waarschijnlijk van alles genieten. Bovendien kunnen ze de Turkse grens al bijna proeven, want die ligt op ongeveer 45 km afstand.

De eerste borden met daarop Istanbul worden al sinds zaterdag gesignaleerd dus de finish lonkt. Met nog een ruw geschatte 300 kilometer te gaan tot aan Istanbul zal er maandag volledige rust gehouden worden.

Vanaf een mooie camping in Alexandriopoulis aan de kust laat Richard weten dat ze DONDERDAG IN ISTANBUL ZULLEN ARRIVEREN.

MORGEN (dinsdag 30 september) IS DE LAATSTE DAG DAT ER KILOMETERSTANDEN INGEZONDEN KUNNEN WORDEN VOOR DE PRIJSVRAAG.

Oh oh oh, jongens jongens jongens, wat die kettingkrakers toch al niet moeten doorstaan zeg.

Vandaag ontving ik de volgende sms:

Van: Richard
Mattias! Vandaag komen de kk niet veel verder dan Thessaloniki. Rond 110 km. Regen, regen en nog is regen met 14 graden. We horen steeds dat het een week geleden nog 34 graden was en dat het 4 maanden niet geregend had. Voor komende dagen ook sneeuw in de bergen voorspeld, maar daar zijn we gelukkig al voorbij. Gister erg leuk ’s avonds in Veria. Viele Grüssen. Ook uiteraard van Ome Henk.

De mannen kunnen dus wel een opbeurend smsje gebruiken denk ik.

Weerman Lokhand, valt er niet wat te regelen voor die knakkers?

Na een lang stuk fietsen hebben de krakers dinsdagavond hun tentje opgezet op een grasveldje. Hun nachtje wildkamperen werd nog opgeluisterd door een wel zeer lokale regenbui. Midden in de nacht sprong de sprinklerinstallatie aan en ‘regende’ het ruim een half uur.

Woensdagochtend bleek het ontbijt aangevreten door wild dus dat kon ook weggegooid worden.
Vandaag hebben ze hun tand(wiel)en kunnen zetten in een pittige bergetappe. Richard had in het begin een erg slechte dag, maar die zitten er nu eenmaal tussen zo zegt hij.

Ze overnachten in een hotel in Veria, nog ongeveer 420 kilometer verwijderd van de grens met Turkije.

De eerste inzendingen druppelen binnen.

De laatste kilometerstand die de heren door hebben gegeven was toen ze in Grevena zaten.
Grotere kaart weergeven

Momenteel staat de teller al boven de 2550km, dus als het goed is nog maar zo’n 1000km te gaan. Het gaat echt allemaal enorm snel en de benen voelen goed. Epirus, het bergachtigste deel van Griekenland laten we nu achter ons. Dit wil overigens niet zeggen dat alles vanaf hier ‘Hollands’-vlak wordt, maar dat zien we allemaal wel weer.

Kom op, waag een gokje en maak kans op een gesigneerde foto en bidon (regels en uitleg).

dinsdag 30 september IS DE LAATSTE DAG DAT ER KILOMETERSTANDEN INGEZONDEN KUNNEN WORDEN VOOR DE PRIJSVRAAG.

Op zaterdag 20 september kwamen we dus aan in Igoumenitsa. Eerst nog even snel de stad in voor een nieuw paar schoenen en gelukkig redelijk snel geslaagd. Aangezien er het binnenland in enkel bij Ioannina een camping was besloten we hier heen te gaan. De rust op de wegen was een verademing. We doken direct de bergen in en de omgeving was echt schitterend. Van de auto’s die langs reden werd er een hoop getoeterd en gezwaaid. It’s nice to have fans. 😉 In Ioannina aangekomen zagen we direct een bord ‘camping 200m ←’ staan. Na 100 meter doken we dus de weg af en vroegen we aan een loket of dit de camping was. De beste man vertelde ons in slecht Duits dat we bij het ‘Krankenhaus’ waren… dus… we zaten redelijk verkeerd. De camping lag een kilometer verderop aan een mooi meer. Totaal deze dag nog 92km afgelegd en bij de camping nog mooi een wasje gedraaid.

Zondag was onze rustdag. Na lekker uitgeslapen te hebben rond een uur of 11 op het fietsje gestapt. De omgeving was wederom schitterend. De overnachting was in een klein toeristisch bergdorpje na 50km. Het oude vrouwtje van het hotel sprak vrijwel geen Engels, dus dat was weer een hoop handen en voeten werk. Ze kon ons wel duidelijk maken dat ze de volgende dag om 7 uur weg moest, dus dat werd vroeg uit de veren. ’s Avonds nog met wat Tsjechische hikers een wat gegeten en een biertje gedronken in een lokale taverna. De oudste van deze jongens heette ook nog is George B., maar Una Paloma Blanca had hij nog nooit van gehoord.

Maandag de 22e zou op papier de zwaarste dag moeten worden en qua afstand en hoogtemeter was dat het ook zeker. Na een ontbijtje om 7.30 uur op de fiets gestapt. We zaten redelijk hoog in de bergen en het was 5 graden. Lekker zo’n zomervakantie. Al onze proviant was helaas ook op, dus na het ontbijt moesten we het uitzingen tot de lunch met een rolletje dextro. Het eerste deel van de tocht viel al redelijk tegen. Wel ongeloveloos veel genoten van de omgeving, maar meer klimwerk dan gepland. Uiteindelijk zaten we rond 14uur aan de lunch vlak voor de hoogste pas van Griekenland. Na ons helemaal volgepropt te hebben konden we een uur later aan de klim beginnen. De klim was geleidelijk en goed te doen. Richard werd onderweg nog wel door vier grote blaffende honden acherna gezeten die bang waren dat hij een geitje zou stelen. Boven op de pas aangekomen zaten we in een skigebied waar Thijs nog wat ski’s vond en we weer een hoop lachwekkende foto’s hebben gemaakt. De afdaling was echter minder prettig. Aan die kant van de pas belanden we gelijk in een regenwolk. Gevoelstemperatuur lag gelijk rond de -10 en Thijs kon ik net 10 meter voor me zien rijden. De overnachting in Grevena leek wat te ver gegrepen, dus we besloten te gaan wildkamperen. Helaas geen geluk met het vinden van een goeie spot, dus in het donker reden we Grevana binnen waar we in een enorm schraal hotel hebben overnacht.

Grevena ligt op 500 meter hoogte en ook hier is het fris met een temperatuur rond de 12 graden. Ik hoor ons nog zeggen: ‘Vorig jaar gingen we naar Noorwegen. Dat was af en toe best koud. Nu zoeken we de warmte op in Italië en Griekenland.’ Het is hier af en toe dus gewoon nog kouder! Het valt op zich allemaal wel mee en maakt niet zoveel uit, maar toch iets anders dan gedacht. We zitten nu wel lekker binnen aan een cappuccino en vervolgen zo onze reis naar Thessaloniki. Momenteel staat de teller al boven de 2550km, dus als het goed is nog maar zo’n 1000km te gaan. Het gaat echt allemaal enorm snel en de benen voelen goed. Epirus, het bergachtigste deel van Griekenland laten we nu achter ons. Dit wil overigens niet zeggen dat alles vanaf hier ‘Hollands’-vlak wordt, maar dat zien we allemaal wel weer.

De groeten van De KettingKrakers

Hello Greece!

Vanmorgen zijn we met de boot in Igoumenitsa aangekomen na een voorspoedige overtocht met de boot vanuit Ancona. Amaj! Wat hebben we er een zin in als we het Griekse landschap zien. Als we de hoogtekaart bekijken voor de komende dagen en de beschrijving van het eerste deel van de route gaat het waarschijnlijk het zwaarste, maar ook het mooiste gedeelte van onze reis worden.

Even een korte samenvatting van de afgelopen dagen…

Woensdagochtend zijn we naar Venetië gegaan. Op zich leuk om een keer te zien, maar spectaculair is anders. ’s Middags nog een klein stukje van ongeveer 55km gefietst naar Chiorgio. Hier zaten we op een mooie camping aan de Adriatische kust naast een neef van ‘De Kneet’. Halverwege deze etappe was Richard nog een boutje verloren, dus zat de hele bagagedrager los. Met wat kunst en vliegwerk toch de eindbestemming weten te halen, waar vlak bij de camping een fietsenmaker zat.

Donderdag was het mooi weer. Om te beginnen was Thijs nu de pisang om weer naar de fietsenmaker te gaan. Een probleem met de achteras was gelukkig snel verholpen en rond een uur of 10 konden we van start gaan. Het begin was goed te doen door onder andere de Po delta. ’s Middags was een hoop ellende met drukke wegen en als hoogtepunt Richard die even een bordje snelweg gemist had… We hebben het in ieder geval allemaal overleefd. ’s Avonds vanwege de duisternis 15km voor Rimini een camping gevonden met 155km op de teller.

Vrijdag moesten we er dus weer vroeg uit. We hadden vandaag een boot te halen en om 6.15u stond de wekker. Eerst door de drukke plaatsen als Rimini en later een prachtig stuk heuvelachtige Adriatische kust. Daarna nog even matig koersen en om 14uur waren we in Ancona met 130km op de teller. De hele dag was het bewolkt, maar redelijk droog. Net in Ancona aangekomen begon het weer is te plenzen. Snel even de tickets geboekt en hoppa! de boot op.

De boottocht was rustig. Weinig te beleven, dus toch maar op tijd weer het mandje in.

Nu dus Griekenland. Eerst zo een paar schoenen voor Richard kopen, want er is een schoen spoorloos verdwenen. Daarna weer een klein stukje hobbelen. Gelukkig hebben we het weer meegenomen en is het in Griekenland ook koud met wolken. 🙂

Groeten van de KettingKrakers