Thijs is al vroeg wakker en wandelt rond 6:30 uur richting het strand om bij het haventje een stukje in zijn boek te lezen bij de opkomende zon. Richard hoort hem wel, maar bij het zien van de tijd draait hij zich nog een keer om en geniet extra lang van de nachtrust in het riante bed van het mooie hotel.

Wanneer we inpakken vraagt Richard of Thijs nog zijn pomp heeft. Dat is waar ook. Thijs had problemen met zijn band de dag ervoor en moet dat nog even fixen. Er blijkt een dun stuk ijzer in de band te zitten wat de leeglopende band veroorzaakte.

Vandaag hoeven de Kettingkrakers de ketting niet heel lang te laten kraken. Na een uur fietsen hebben we echter al een break en dat is maar goed ook, want tijdens deze cay pauze begint het erg hard te regenen. Wanneer het opklaart rijden we weer door.

In Hopa begint het wederom enorm te regenen. We wachten onder wat luifels bij de winkels en ontmoeten daar een Duitser die op de fiets onderweg is naar Turkmenistan. Wanneer het wat droger is voegt hij zicht bij ons en vervolgen we samen onze weg.

Bij de grens in het immens druk. Er staan vele vrachtwagens en bussen te wachten bij de grens. Vrij snel komen we langs alle controles, maar aan het eind blijkt dat we aan het begin een stempel gemist hebben en mogen we weer het hele traject overnieuw doen. Uiteindelijk komen we overal doorheen en fietsen we Batumi in. Het bord Batumi komt verassend snel. Richard rijdt voorop met de Duitser in zijn wiel. Bij het zien van het bord knijpt Richard plots in de remmen voor een foto, maar dat zag de Duitser niet aankomen. “Wave when you break.” roept hij, maar hij snapt de euforie bij de Kettingkrakers die hun eindbestemming hebben bereikt later ook wel.

We volgen de Duitser naar een hostel, maar dat zien we uiteindelijk niet zitten. Onze Duitse vriend heeft ook nog een adresje voor een kamer met aardige recensies, maar na een stukje richting die locatie gefietst te hebben zijn we er beide klaar mee en rijden we naar de kust voor een mooie hotelkamer voor een mooie prijs. Uiteraard regelt Thijs weer een mooie korting.

Onze Duitse vriend heeft onze stadsintocht enigszins verpest. Wij verwachten een leuke mooie stad en hij geeft aan er drie jaar geleden geweest te zijn en dat het een waardeloze stad is. Dat wordt bij binnenkomst ook bevestigd, maar gelukkig zijn er enorme contrasten in de stad en zien we later al snel ook de mooie elementen. Voor de kust is er als boulevard een prachtig park aangelegd en worden er enorme luxe panden de grond uitgestampt. In de panden is er ruimte voor hotels, casino’s, kantoren, winkelcentra en luxere appartementen.

Na een goede douche en een wandeling langs de mooiere gedeeltes van de stad strijken we neer in een heerlijk gezellig restaurant vlak naast het hotel. We hebben met ruim 1500 kilometers natuurlijk weer een aardige prestatie geleverd, dus we trakteren onszelf op een goed glas Georgiaans bier en een geweldige bourgondische maaltijd. Daarna is het tijd voor een goede nachtrust en lopen we 16 meter richting de lift in ons hotel.

Wat was ik nog vergeten in de laatste dagen. Opvallend was dat we heel veel kogelhulzen op de route tegen kwamen. Een van de redenen daarvan is trouwerijen. We hebben veel autostoetjes gezien waarbij een keer iemand achterin een auto met een kruising tussen een shotgun en kanon keihard munitie af aan het schieten was. Verder waren er in de afgelopen dagen heel veel theefabrieken van Caykur. We reden ook langs heel veel theeplantages en roken ook wanneer het regende een heerlijke theelucht alsof het in het asfalt zat verwerkt. De dagen ervoor waren er meer hazelhootplantages. Belangrijk voor de economie hier blijkbaar, maar naast plantages geen Nutellafabriek of iets dergelijks.

Het was weer een prachtige ervaring. Bedankt allemaal voor de support en mooie berichten. We hebben ervan genoten en hopen over een paar jaar weer een mooi vervolg aan deze reis naar het oosten te kunnen geven. De laatste uitdaging voor morgen is om nog een paar mooie dozen te vinden voor het vervoer van onze fietsen, en dan zit het er weer op. Zaterdag vliegen we weer terug naar het mooie Nederland.

’s Morgens na het ontbijt in het hotel wandelen we nog wat door de stad. Rond een uur of 10.30 vertrekken we pas. We merken dat we al snel weer trek hebben, dus anderhalf uur later zoeken we een restaurant op waar we van een tweede uitgebreid ontbijt genieten.

Een klein uurtje na het tweede ontbijt komen we weer een tunnel tegen waarbij onze rijbaan de tunnel is en de tegengestelde richting over een bergje buitenom gaat. We pakken de vluchtstrook aan de andere kant van de weg. Tijdens de klim houdt een van de spaken in het achterwiel van Thijs het weer voor gezien. We kunnen wel verder rijden, maar moeten in Rize wederom een bikeshop opzoeken. We vinden een prachtig werkplaatsje en Thijs zijn wiel wordt met oud, maar goed gereedschap weer mooi gericht.

De fiets is weer gerepareerd, maar het weer besluit ons nu een beetje in de weg te gaan zitten. Een paar uur lang rijden we in de regen verder naar het oosten. Pas vlak voor ons eindpunt klaart het weer een beetje op. In de verte zien we dankzij de opklaring prachtige hoge bergtoppen.

De bedoeling was vandaag te kamperen, maar met die nattigheid zien we dat niet zitten. We rijden Ardesen in en vragen ons af of het goed gaat komen om hier een hotel te vinden. Het ziet er allemaal aardig troosteloos uit. Gelukkig veranderd dat beeld snel wanneer we meer de stad in rijden en na 125 km fietsen vinden we een prachtig hotel voor een redelijke prijs, waar Thijs als onderhandelaarstalent nog een mooie Kettingkrakerskorting regelt!

’s Morgens bij het ontbijt roept Richard: “Ahhh… lekker, vanavond een hotelletje in Trabzon.” Als antwoord ziet hij een van de mooie vingers van Thijs. Het is ook natuurlijk niet haalbaar, maar het zou mooi zijn wanneer we een flink stuk die kant op kunnen komen. Wel zijn we er al vroeg uit. 7 uur zitten we op de fiets en vervolgen we onze tocht over het extra ommetje wat we cadeau hebben gekregen. Het eerste deel tot Ordu valt erg mee. We maken de kilometers lekker snel en de motoren van de Kettingkrakers beginnen op stoom te komen. Het tempo ligt de hele dag hoog en Thijs en Richard nemen netjes van elkaar de kop over.

Om 11:58 uur bereiken we de magische grens van 100km voor 12 uur. Als dat gebeurd, weet je dat er wat mogelijk is om een beetje achterstand goed te maken. Het tempo vlak voor en na de lunch ligt hoog. Helemaal wanneer er een paar kilometerslange tunnels op de route liggen. De snelheid ligt in de tunnels veelal boven de 35km per uur. Verder ligt de gemiddelde snelheid ergens ruim boven de 27.

In de loop van de middag begint het gevoel toe te nemen dat Trabzon toch haalbaar is. We passeren nog een plaats waar we bij een vriendelijke Turk konden slapen, maar slaan die over. We zijn immers goed op dreef. De eerdergenoemde Turk was eerder die dag op de snelweg uit de bus gesprongen om de Kettingkrakers bij hem thuis uit te nodigen voor een slaapplaats, douche en lekker eten. Dat sla je natuurlijk niet zomaar af, maar een afstandsrecordje op de tourfiets lag in het verschiet.

Met een extra snel invallende duisternis door lichte regenval rijden we voor 18:00 uur Trabzon in. Na een fikse zoektocht naar een hotel met wat gehobbel over natte en gladde kasseienstroken, komen we in het centrum van de stad uit bij het Park Otel. Er is alleen een budgetkamer beschikbaar, maar dat is goed genoeg voor de Kettingkrakers. Er staat in totaal aan het eind van de dat 218,5 km op de teller. Een dik Kettingkraker record! We gingen dan vandaag ook wel als twee woeste oesters tekeer.

Na een heerlijke douche, die we echt hard nodig hadden, eten we bij een restaurantje in de straat een heerlijke maaltijd en zorgen we dat we nog een gaatje vrij hebben om in een cafe een lekker biertje te drinken.