Na een ontbijt met prachtig uitzicht op de camping rijden we om 8.30 uur weer verder. Na een uurtje rijden stopt er een auto voor ons. Een van de mannen die uit de auto stapt roept. “Nou ja zeg. Gewoon Nederlanders hier.” Hij zag “De Bazaar” op de shirts staan en dat kende hij wel. Hij had er nog een winkeltje gehad. Tineke kende hij nog wel, maar die was inmiddels met pensioen. Zelf woont de man in Zaandam en was over vanwege het overlijden van zijn oom.

Vanaf de top zou het 60 kilometer naar beneden zijn met de pedalen los hadden we uit diverse bronnen vernomen. Zo voelt het wellicht in de auto, maar de route gaat nog verdacht veel op en neer en we maken weer de nodige extra hoogtemeters. Maakt niet uit. Het is zeker een van de mooiste stukken van de route en we kunnen er extra van genieten.

We bereiken uiteindelijk de Zwarte Zee bij Unya en we rijden direct de snelweg op. Lekker dan. Hebben we dit 450 kilometer tot aan Batumi? Richard is in elk geval blij dat zijn fiets het bergtraject heeft overleefd met een gebroken spaak. Na een stuk gereden te hebben willen we een broodje eten op de stoep voor een supermarkt. De eigenaar van de cay-tent ernaast nodigt ons uit om op het terras te komen zitten. Het eten wordt ook net geserveerd en we krijgen een bord soep met veel grote stukken vlees erin en kool. Het smaakt prima.

Fatsa is een flinke stad en Richard geeft aan dat hier mooi de fiets gerepareerd kan worden. Na een korte zoektocht komen we bij een handige fietsenmaker. Thijs was zo slim om de dag ervoor drie extra spaken te kopen, dus het materiaal hebben we al. Een kwartier later is de nieuwe spaak geplaatst en het wiel weer gericht. De eigenaar van de tent is een Georgiër en vind het prachtig wat we doen. Hij staat er dan ook op dat we niets betalen voor de diensten en dat we weer lekker door moeten gaan fietsen naar Batumi.

Wanneer we de stad uitfietsen zien we op de borden richting Ordu dat het door de tunnel is. We besluiten de snelweg met een tunneltraject van naar schatting 3 a 4 kilometer te mijden en een paar extra kilometers te maken langs de kust. Het traject hier is een stuk rustiger, maar gaat gelijk weer enorm op en neer. Het zorgt wel voor prachtige uitzichten over de Zwarte Zee samen met de ondergaande zon. Richard spot een bord “te koop” op een stuk grond boven de weg wat nog niet bebouwd is. Dat moet dan redelijk vlak zijn. Na het beklimmen van een geitenpaadje kunnen we de tent mooi opzetten en genieten we van de verder ondergaande zon. Gelukkig wel weer 20 graden warmer dan de avond ervoor. Morgen maar eens kijken of we wat kilometers kunnen maken. Naar schatting is het naar Batumi nog 415 kilometer en bij voorkeur rijden we dit in drie dagen.

Het begin van de dag is goed. We genieten van een heerlijk ontbijt in het hotel. Bij vertrek constateert Thijs echter dat zijn spaak gebroken is. Aangezien het nog vakantie is, is er in Erbaa niks geopend en kunnen we de fiets niet laten repareren. Thijs geeft aan dat Richard wel naar Niksar kan fietsen, dan neemt hij de bus.

Richard zet zijn muziek op en vervolgt in hoog tempo zwaaiend naar elke bus zijn weg. Ze hebben afgesproken dat als er een groot plein is in de stad, dat ze daar afspreken. Bij aankomst op een plein leest Richard echter een sms van Thijs. “Peregrino, ik zit op fiets richting Niksar, bus en liften kansloos. Ben om ca 1 uur daar. Kun jij voor fietsenmaker kijken?” Richard vraagt aan een man of er een fietswinkel is in zijn beste Turks. De man stapt in zijn taxi en gebaard Richard hem te achtervolgen. Na een dolle rit door de stad langs drie mogelijke plekken waar ze Thijs zo kunnen helpen komt Richard aan bij een geschikte werkplaats. De mannen snappen er echter geen snars van en bekijken de fiets van Richard aan alle kanten. “No, this bike OK. Bike of friend. Later.” Ze zien nog steeds niks aan de fiets.

Richard besluit bij het plaatsnaambord van Niksar op Thijs te wachten en een boek te lezen. Na een uurtje komt Thijs ook aan en vrij eenvoudig rijden de mannen naar de werkplaats. Gelukkig heeft de fiets het gehouden. Er zit inmiddels wel een wat groter slingertje in het wiel. Bij de bikeshop snappen ze het nu een stuk beter aangezien er ook een defecte fiets in het spel is. Spaken in de juiste maat zijn ook aanwezig en gelukkig heeft Thijs gereedschap mee om de cassette eraf te halen. We drinken nog een kop cay in de werkplaats en vervolgen daarna weer onze weg. Na een kleine lunch in het stadje is het inmiddels alweer 15:00 uur wanneer we aan de klim van onze tocht door de bergen beginnen richting de Zwarte Zee.

Na een uurtje klimmen rijdt Thijs een klein stukje voor Richard. In een bocht waar het net wat steiler is maakt Richard echter een schakelfout. Een kleiner tandje is er niet meer, de ketting slaat vast en trekt van een derailleurwieltje het rubberen deel af wat nu bijna haaks op de derailleur staat. Door de klap breekt er bovendien ook een spaak in het achterwiel. Na het losmaken van het derailleurwieltje weet Richard met zijn Lethermann (tang) alles weer in elkaar te persen. Na een zoektocht van een half uur naar het boutje waarmee het wieltje vast zat (waarschijnlijk per ongeluk weggeschopt) kan hij de klim vervolgen. Thijs zat inmiddels al flink hoger op de berg en had bij een gezin een kopje cay gedronken. Toen Richard er daarna nog niet was ging hij maar weer eens naar beneden. Halverwege kwamen we elkaar weer tegen. Flink hoger op de berg zien we een bordje “camping Niksar”. We rijden naar de camping en zetten ons tentje neer. Na zonsondergang wordt het direct erg koud en zijn de fleecetruien geen overbodige luxe. Weinig kilometers gemaakt vandaag, maar wel flink geklommen en een hoop meegemaakt.

Thijs heeft niet echt lekker geslapen op het harde hobbelige graanveld, maar Richard lag op zijn matje als een os te slapen. Na een goed begin belanden we op een drukkere snelweg waar we bij een restaurant rond een uur of 11 al een vroege lunch genieten. Richard zit na de lunch de snelweg niet meer zitten en stuurt de Kettingkrakers een weggetje op wat een klein stukje van de route afsnijd. De route cirkelt echter via een aantal bergdorpjes en stijle klimmetjes naar grote hoogte. We maken ons een beetje zorgen dat we de geplande kilometers zo niet gaan halen, maar blijkbaar ligt de volgende plaats waar we langs moeten toch aardig hoog. We zien zelfs waar het nu 31 graden is een bord naar de skipiste staan!

Het tweede deel van de rit bestaat vandaag voor een groot deel uit dalen. Wanneer Richard en Thijs onder een boom even wat schaduw opzoeken komt er een oud vrouwtje bij hen zitten. De mannen krijgen allebei een paar walnoten die ze met een paar stenen stuk slaan. De kwaliteit is echter niet helemaal fantastisch. In de noten wonen mini-mieren die gelijk met allemaal stukjes noot ervan doorgaan. Ze probeert Thijs van alles te vertellen, maar hij kan er weinig kaas van maken. Als Richard een ding tegen haar zegt, lijkt het alsof ze denkt dat hij vloeiend Turks praat, maar ook hier weinig succes.

30 kilometer voor het eind eten we bij een restaurantje een lekker gebakken eitje met brood, druiven en een koud colaatje. Blijkbaar zorgt het voor genoeg energie, want de laatste 30 kilometer gaan in sneltreinvaart. Tempobeul Thijs pakt een mooi tempo op en bij wat klimwerk doet Richard er een schepje bovenop. Tot aan het bord Erbaa is het kop over kop volle bak rijden. Lekker genieten.

In Erbaa zoeken we na flink wat zoekwerk een hotel op. Het is een drukte van jewelste in de het hectische stadje. Veel muziek, veel mensen op straat en vanaf een soort stadhuis wordt er een menigte toegesproken. Vanuit de hotelkamer horen we na de douche veel trommels en Turkse fluiters. Het is nog vroeg, maar het klinkt alsof het tot diep in de nacht doorgaat. Hopelijk kunnen we wel een beetje slapen.

Vandaag rijden we voor een groot deel langs een prachtig bergmeer. Er zit weer aardig wat meer klimwerk in het traject dan gisteren. Het is ook weer een warme dag. De afgelopen dagen zitten we op het heetst van de dag steeds rond de 32 graden. Beide Kettingkrakers hebben vandaag wat last van de maag. De temperatuur en het klimwerk erbij maken het er daarnaast niet makkelijker op.
Bij gebrek aan beter lunchen we bij een tankstation en spelen we een potje Yatzee. Best wel even lekker om een beetje bij te komen zo in de schaduw. De maaltijd bestaat uit ijs en chips, aangevuld met veel drinken. Wellicht niet het beste met wat maagperikelen, maar het smaakt prima.

We hadden al vooraf besloten dat het weer eens tijd was om te wildkamperen. We moeten aan ons vakantiebudget immers denken en 15 euro per persoon per nacht inclusief ontbijt gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Richard heeft het geniale plan om in de stad vlak voor het wildkamperen lekker te eten. Het zit echter niet mee. Alle restaurants zijn nog gesloten vanwege het slachtfeest. In een mini market halen we twee tomaten, een uitje en een beetje pasta. Met wat kruiden, een bouillonblokje en lachende koe is het echter toch een goddelijke maaltijd na een inspannende dag. De zon verdwijnt tijdens het eten alweer achter de horizon en om 19:30 uur duiken de Kettingkrakers alweer de tent in. Morgen is het gelukkig weekend.

Na een goede nachtrust in het hotel voelt Richard zich alweer een stukje beter dan de dag ervoor. De twee mannen van het hotel vertellen dat ze wachten tot Thijs en Richard weg zijn, voordat ze de tent dichtgooien en zich gaan richten op het slachtfeest. Na een dag van veel klimmen is het vandaag een dag van veel dalen. Dat kan ook geen kwaad wanneer je lichaam nog in de herstelmodus zit. De weg is vandaag veelal breed met goed asfalt. Bij een vrouwtje langs de weg drinken we cay en eten we wat fruit. Haar kinderen en wat neefjes komen erbij en willen wat selfies maken. Je hebt het idee dat er niet veel rijkdom hier is, maar iedereen heeft een smartphone en niet eens de meest lullige. Toch ook hier al een primaire levensbehoefte geworden… De middag is erg heet. We zijn blij als er af en toe een wolkje voor de zon zit. Ons drinken is compleet op wanneer we aan het eind van de middag in Boyabat aankomen bij het eerste tankstation. Het personeel laat het werk spontaan vallen en probeert via een soort Google Translate ons in het Engels dingen duidelijk te maken. Het gaat vooral over voetbal en of de vrouwen in Nederland mooi zijn. Erg grappig. Een van de dingen die uit de vertaal app komt is iets met ‘mac monitoring’. Of ik thuis een Mac monitor heb?? Uiteindelijk komen we erachter dat ze vragen of we Turkije – Nederland gekeken. “Match monitoring” dus. Erg lachwekkend allemaal.

We zijn vrij op tijd in Boyabat en besluiten een hotelletje te pakken. Het restaurant bij het hotel is dicht, maar na even zoeken vinden we een restaurantje waar we wat kunnen eten. In de etalage hangen grote draaiende schaapjes aan het spit. Na het eten drinken we nog een biertje aan de rivier die door de stad stroomt. Een Turk die nabij Londen woont voegt zich bij ons en we praten wat voor we weer naar het hotel gaan en ons bed in duiken.

Kort samengevat zijn we vandaag in vals plat naar 1250 m hoogte geklommen om te genieten van een heerlijk kopje turkse thee en met een snelle afdaling in het leuke historische Kastamonu aan te komen. Nadat we de industrie van Karabuk al vroeg hadden verlaten zaten we om half negen aan het ontbijt met uitzicht op de rivier. Dit ontbijt was fantastisch, vers gebakken brood, drie soorten kaas, olijven, honing, jam, olijven, tomaten, komkommer en een eitje. Voor toekomstige Turkije toeristen is Turkse kahlvesi een echte aanrader.

Met een goede bodem gingen we weer verder met onze beklimming. Richard’s ketting loopt vandaag echter iets minder soepel in verband met de eerder opgelopen buikgriep. Maar met een paar extra pit-stops kan hij rustig door blijven trappen. Terwijl we de rivier stroomopwaarts volgen en de toeterende auto’s blijven begroeten, blijkt de weg na onze middagpauze iets meer vals plat te worden. We bereiken na een stevige klim vol blijdschap de 1000 m grens. Echter na elke korte afdaling volgt een volgende klim en in verband met het glooiende landschap, blijft het lang onduidelijk wanneer we het hoogste punt bereikt hebben. Al zwaaiend nodigt een vriendelijke turk ons voor een kop thee uit boven op een berg. Thijs wil deze welkome stop niet afslaan en start de achtervolging op Richard, die de afdaling al was gestart. Samen rijden we terug en zien we de beste man met een draagbaar fornuis thee zetten. Met houtje touwtje engels raken we onder het genot van Turkse lekkernijen in gesprek. De zon gaat echter op tijd onder dus hop weer op de fiets. Na een laatste korte klim dalen we in sneltreinvaart naar de gezellige ottomaanse stad Kastamonu.