Het is vrijdagavond tegen half 10 wanneer Auke, de vader van Richard, Thijs en Richard thuis oppikt voor vertrek richting Schiphol. De twee fietsdozen zitten op het dak. Onderweg naar Schiphol begint het flink te regenen en op de luchthaven staan de mannen uiteindelijk bij de incheckbalie met twee wat week geworden kartonnen fietsdozen.

Dan het inchecken. De Kettingkrakers hebben bij de luchtvaartmaatschappij geen fietsen op gegeven, maar surfboards. De optie fietsen was simpelweg niet aanwezig op de site. De fietsen moeten op de band om gewogen te worden. Thijs zijn fiets gaat eerst en tikt de 35 kilo aan. “Dat is niet alleen een fiets.” Roept de medewerker achter de balie. Thijs heeft zijn antwoord wel klaar en antwoord kort: ”Hij is van staal, verder niks… En een bidon.” De medewerker vertrouwt het niet en uiteindelijk moet de fietsdoos open, zodat er in gekeken kan worden. Richard maakt zicht nog even lichte zorgen, maar alles wordt gelukkig goedgekeurd. De volle fietsstuurtas zien ze gelukkig over het hoofd en de helm, lege rugtas en bidon door de vingers.

Even na 5 uur ’s morgens komen we aan bij Istanbul. We moeten nog even een paar rondjes om Istanbul vliegen aangezien er nog even een gat in de landingsbaan gerepareerd moet worden voor de landing. Een ruim half uur later dan gepland stappen we veilig uit.

Alle spullen zijn op het eerste gezicht netjes overgekomen en even later loodst Richard de mannen via de GPS over de vluchtstrook van de snelweg de stad uit. Blijkbaar een hele normale plek om te fietsen, aangezien diverse wielrenners de mannen voorbij stuiven. Richard wil nog even een mooie foto maken van Istanbul met zijn grotere camera, maar moet constateren dat deze de reis niet heeft overleeft. De lens is aan de voorkant afgebroken en de camera is onherstelbaar.

Na een kleine 10 kilometer komen de mannen bij een tankstation waar zij de bidons vullen. Bij het wegrijden schakelt Richard terug. De achterderailleur vindt het allemaal niet leuk meer, maakt een koprol, slaat zich vast tussen de spaken en trekt het derailleurpad krom. Het ziet er zo ernstig uit dat het onmogelijk lijkt de weg te vervolgen. Na wat bruut geweld is het toch mogelijk om weer te fietsen. Ze besluiten echter wel de andere kant op te fietsen om een eersteklas fietsenmaker op te zoeken in Istanbul. Na de luchthaven weer gepasseerd te zijn spot Richard een soort van fietsenwinkel. Er staan 8 fietsen tegen elkaar voor de deur en het schuurtje ernaast is de werkplaats. Richard spreekt gelukkig goed Turks en na wat wijzen met daarbij het woord Kapoeti ziet de man wat er aan de hand is. Hij pakt een breekijzer en zet deze tussen het frame en het derailleurpad. Krak or no krak… het lijkt allemaal goed te gaan. De derailleur staat weer op de juiste positie en het is hopen dat deze ingreep stand houdt.

De Kettingkrakers vervolgen hun reis en na het middaguur passeren zij het tankstation waar het fout ging en vervolgen hun weg. Een klein stukje verder doemt Istanbul Park op. Er staan een paar mannen op de weg die de Kettingkrakers tegen houden. We mogen niet verder. De GPS geeft het toch echt aan. In zijn beste Engels roept een van de Turken: ”Formjoelaa Woean.” Ahh, er is nog een parallelweg waar we beter op kunnen rijden.

De versnellingsbak van Richard heeft een uitgebreide handleiding erbij gekregen. In de loop van de dag leert Richard hier beter mee om te gaan. Rond een uur of vier stoppen we bij een klein motorcafeetje op de hoek in een dorpje. We leggen de eigenaar van de tent uit dat we naar een dorpje gaan waar een camping moet zijn. De man gebruikt het woord “Kapoeti” voor het dorp en dat we daar niet heen moeten gaan. Wat bedoeld een man in vredesnaam als een compleet dorp “Kapoeti” is. Hij geeft aan dat we beter naar Agva door kunnen rijden. De man heeft inmiddels ook een motorrijder / tolk ingeschakeld en waarschuwt ons voor “Traktoren die uit het niets de weg op springen.” Klikt goed, maar lijkt niet zo’n probleem op de fiets.

Agva ligt een uurtje verder aan de Zwarte Zee. Even buiten het dorp wacht ons een pachtige camping. De opzichter van de camping is een mannetje van een jaar of 10 die oefent voor tiranisch leider. Hij vraagt 50 lira vraagt voor een nachtje slapen. (bijna 15 euro) Na wat onderhandelen met Thijs en het feit dat ze douches hebben en het derde feit dat de Kettingkrakers nu echt moe zijn. Besluiten we te blijven. De douche blijkt een ijsstraal achter een douchehokje van stof en zeil te zijn. Op de camping lopen verder allemaal honden en kippen in de rondte. Toch is het heerlijk en ploffen de Kettingkrakers neer na een bewogen eerste dag.

Alex en Richard hebben het gered! 700km mountainbiken in 7 dagen voor Duchenne! Het is voor beide mannen een onvergetelijke ervaring geworden. Dag drie en vier waren nog pittige dagen door de Ardennen met op dag vier een pitstop op het drielandenpunt. Daarna was het uitrijden door het Nederlandse vlakke land met nog verrassend leuke (single)tracks in de Duitse en Nederlandse bossen. Zondag 15 juli kwamen we tot slot aan in park Brakkenstein in Nijmegen, waar honderden fans waaronder Sanne, Nas, Thijs en de moeder van Alex, de mannen warm onthaalden. Totaal is er met deze tocht door 304 man € 1.100.000,- bij elkaar gefietst.

De internetvoorzieningen onderweg waren behoorlijk belabberd. Daardoor konden we op de site niet alles up-to-date houden. Hieronder volgen de dagverslagen die onderweg gemaakt zijn.

Iedereen onwijs bedankt voor de steunbetuigingen, sponsoring en overige steun. Zonder jullie was dit nooit mogelijk geweest!

Dag 3

Vandaag staat de Koninginnerit op de agenda. Een mooie tocht over 102 kilometer met totaal 2500 hoogtemeters. De klimmetjes zijn vandaag geleidelijker dan de tweede dag. Ze zijn wel redelijk lang.

Alex heeft vandaag een overstapje gemaakt naar de kortere afstand van 70 kilometer. Hier zitten ook iets minder hoogtemeters in.

Het parcours is weer erg mooi uitgezet. Het rijden met de GPS gaat prima. Richard rijdt rustig met zijn maatjes Hugo en Geert mee. Een beetje herstellen dus vandaag. Ongeveer 15 kilometer voor het eind begint het te regenen en koelt het erg af.

Een kilometer voor de finish wacht Richard op zijn maatjes. Die zijn verkeerd gereden, dus Richard staat 5 minuten te vernikkelen in de regen. Ineens ziet hij door de struiken iemand als een baksteen aan komen storten in een paarse outfit met een witte helm erbij… dat zou zo Alex kunnen zijn! Maar die kan hier toch nog nooit zijn?! Wel dus! Het mooiste moment van de dag. Gebroederlijk fietsen ze even later over de finish.

Het tentje staat alweer dankzij ons geweldige begeleidersgezelschap, Kitty en Jaap. We pakken snel onze douchespullen en genieten van een lekkere warme douche op camping Spa D’or. Daarna duiken we lekker warm en droog in de camper van Wouter en Kitty. Wouter arriveert even later met de mannen van de Automarkt, Conrad, Ronald en Sander.

Richard heeft al twee dagen trek in een broodje hamburger. Alex lust ook wel wat, dus bij de toko van de camping bestellen ze een lekkere vette hap om een beetje op te laden met een Chouffeje erbij. Daarna nog even lekker eten in de eettent, gevolgd door de dagelijkse avondbriefing met iedere dag ook weer een mooi en flitsend filmpje over de dag van vandaag en een blik vooruit op die van morgen.

Dag 4

Vandaag rijden we alweer naar Nederland! Daarbij zit ook de helft van de tocht er alweer op. De tweede verzorgingspost zit bovenop het drielandenpunt. Het eind van de tocht vlakt al redelijk uit. Al met al is het toch een mooie dag met nog een 2000 hoogtemeters.

Na finish in Valkenburg lekker douchen, gevolgd door een broodje hamburger, een groot bord friet en een biertje samen met Jaap. Als alles op is komen de mannen van de Automarkt ook over de finish met kort daarachter ook Alex. Hij lijkt steeds beter te gaan rijden.

Dag 5

Vanuit Valkenburg rijden we een vrij vlakke Etappe met hier en daar wat bestaande mountainbikeparcours. Bij de eerste post zit het voor Alex niet mee. Er zit een breuk in zijn derailleurpad. Richard geeft Alex zijn telefoon zodat hij Kitty kan bellen. Die staat 3 meter verderop, dus dat schiet lekker op. Alex kan gelukkig nog wel verder rijden. Kitty zoekt ondertussen een bikeshop op om een nieuwe pad te halen.

Richard is ondertussen lekker aan het doorrijden met Hugo en Geert. Op een boeren asfaltweg maakt Hugo nog een enorme klapper vlak voor Richard. Hugo is even out, maar even later gaat het gelukkig alweer beter en de mannen kunnen hun kruistocht vervolgen.

De finish ligt op camping Herkenbosch. ’s Avonds hebben we dankzij Kitty en Jaap een heerlijke barbecue. Ondertussen proberen de mecaniciens van Duchenne de fietsen van Alex en Richard te repareren. Bij Alex is met succes een nieuwe derailleurpad gemonteerd. Richard heeft wat minder geluk en mag verder rijden met een geblokkeerde voorvork. Daarna is het voor Alex en Richard tanden poetsen en naar de pijnbank. Na een heerlijke massage gaan de mannen rond een uur of 9 naar bed.

Dag 6

Vandaag staat er weer een vlakke etappe op het programma. De heroes vertrekken vanuit Herkenbosch en volgen de Nederlands-Duitse grens om Venlo heen naar Arcen. In Arcen krijgen Alex en Richard hoog bezoek. Judith woont om de hoek en komt gezellig op de racefiets buurten om te kijken hoe het met de mannen gaat. Met Richard gaat alles super. De piek van de conditie zit precies in deze week. Alex had vandaag toch nog een zware dag en is de laatste paar kilometer over de weg terug gereden.

Even later komt de cameraploeg van Duchenne Heroes bij ons langs. Conrad heeft de nacht ervoor toen hij ’s nachts naar het toilet ging een egel aangezien voor een voetbal en er tegenaan geschopt met zijn slippers aan. Dat deed best zeer. Hiermee wint hij de held op sokken prijs en mag een dag later in een paar prachtige gekleurde kousen fietsen. Wat wil je nog meer!

’s Avonds is er nog een gezellige afsluitende avond met goed eten, heel veel sate (joehoe!) en cornetto’s, een leuke band en een lekker biertje. Een mooie avond om mee af te sluiten voor wie er de kracht nog voor heeft. J

Dag 7

De laatste dag alweer van Duchenne Heroes. Alex vertrekt vandaag even na acht uur en Richard even na negen uur. De bedoeling is om zo een beetje tegelijk bij het verzamelpunt te komen. Bij Richard in het team zijn er vandaag nog drie lekken banden, dus ze zijn maar net op tijd bij de tweede bevoorradingspost om door te mogen fietsen naar het verzamelpunt. Bij het verzamelpunt drinken de mannen een overwinningsbiertje en is het opstellen voor de ereronde door Nijmegen. Met een slakkengangetje rijdt de groep door de stad heen om uiteindelijk in park Brakkenstein door honderden fans warm te worden verwelkomt. Nas, Sanne, Thijs en de moeder van Alex zijn ook aanwezig om Alex en Richard te feliciteren en uiteraard weer lekker mee naar huis te nemen. De helden krijgen op een groot podium een medaille en daarna overhandigt de organisatie van Duchenne Heroes aan iemand van de stichting Duchenne Parent Project een cheque van € 1.100.000,-. Mooi bedrag wat weer is opgehaald voor onderzoek naar Duchenne Spierdystrofie.