’s Morgens wekt de bedrijvigheid van het platteland en de vroeg opkomende zon ons al vroeg. We hebben geen idee hoe laat het is en pas als we op de fiets zitten zien we op onze Garmins dat het precies 6 uur is. Het is opvallend hoeveel leven er is op dit uur van de dag in de kleine dorpjes en in de velden. Verder zien we een hoop grote nesten boven in palen met ooievaars. Thijs weet niet zeker of het ooievaars zijn. “Ze lijken wel op ooievaars, maar ze hebben een zwarte snavel.” Richard maakt zich kwaad en zegt dat Thijs niet mag discrimineren op kleur. “Het is gewoon een ooievaar.” Later leest Thijs een stuk in het routeboekje en moet hard lachen. Er staat dat ‘de zwarte ooievaar’ veel in dit gebied voor komt. Van 9 tot 10 pakken we na 70km gefietst te hebben een korte break bij een hotel. Daarna stijgt de temperatuur al snel door tot 38 graden. Even na twaalven hebben we er 110km opzitten en houden we onze fiesta in een klein stadje. Na een goede pasta ploffen we neer in een parkje waar we onze ogen een paar uurtjes sluiten. Rond half vijf lijkt het iets koeler. We stappen weer op, maar het is nog steeds een graad of 38 en het zweet gutst nog van ons lichaam. Vlak voor ons zien we stevige wolken, maar die trekken net voor ons weg. Na een uur fietsen zijn we weer helemaal stuk. Bij een kraampje langs de weg kopen we een grote meloen die we gulzig verorberen. Heerlijk! Daarna hebben we voor een kleine twintig minuten weer energie voor 10. De volgende camping is een brug te ver en we slaan ons kamp op aan de rand van een maïsveld met een prachtig uitzicht over de velden.
Karpaten Dag 1 – van Boedapest naar Isaac
’s Morgens worden we al vroeg wakker van het licht in onze hotelkamer en de warmte. Dat belooft wat voor vandaag. We hebben een hotelletje moeten pakken naast de camping aangezien de camping ’s nachts gesloten leek. Daarbij was het flink aan het onweren, dus dat hotel kwam prima uit. Na een lekker ontbijt stappen we rond 9 uur op de fiets. Redelijk snel vinden we de route en ook redelijk snel verruilen we de drukte van de stad voor graan- en zonnebloemenvelden. Rond de middag gaat de temperatuur hard richting de 40 graden. We besluiten een welbekende fiesta in te lassen. Tot vier uur verblijven we aan een strandje bij de Donau waar we een uurtje slapen, een beetje zwemmen en met een Duitse fietser een klein biertje drinken. Daarna vervolgen we onze route met nog steeds een temperatuur van rond de 38 graden. Na anderhalf uur fietsen ploffen we neer op een terrasje waar een hoop Hongaren hun dagelijkse verdriet aan het wegdrinken zijn. We plannen onze overnachting op een camping in Izsak. Er blijkt echter geen camping te zijn en iets verder op slaan we naast een wijngaard ons kamp op. We vragen voor de goede orde nog even toestemming aan een kreupel oud vrouwtje die sinds haar geboorte waarschijnlijk al druiven aan het plukken is en niet meer rechtop kan lopen. Lee-he, lee-he roept ze en knikt vriendelijk. Thijs is lekker bezig met het avondeten en we maken ons op voor onze eerste wildkampeernacht. Het is weer ouderwets genieten.
Kettingkrakers beginnen aan nieuw avontuur
Vandaag 6-7-12 vertrekken de Kettingkrakers voor een nieuw avontuur naar Boedapest. Vanaf daar volgt vanaf morgen een prachtige route door Transylvania over de Draculapas en over de Karpaten naar de Zwarte Zee. Het is momenteel 34 graden in Boedapest en op sommige plaatsen in Roemenië 39 graden, dus koud zullen we het deze keer niet krijgen.
Dag 3 t/m 10 – Jaca naar Santiago – 950 km
Helaas hadden de Kettingkrakers de afgelopen week last van een zogenaamd writersblock. Vandaag is alles anders en zijn we verlicht door het gevoel van overwinning. Weer hebben we een mooi doel bereikt. Het was wat zwaarder dan gepland. Er waren toch wat meer hoogtemeters na de Pyreneeën dan we vooraf gedacht hadden. Op dag 3 reden we van Jaca naar Lumbier. Een prachtige tocht die de boeken in gaat als een van de mooiste ooit. Vanaf dag 5 kwamen er steeds meer Peregrino’s (pelgrims) langs de route. Op sommige dagen passeerde we er echt honderden. Dit noemde we dan ook de Polonaise des Peregrino’s. Rond dag 6 en 7 waren het wat saaiere dagen met veel vlakke uitgestrekte wegen de temperatuur hing steeds rond de 28 graden in de middag. Op dag 8 was het weer aardig klimmen en gingen we via Villafranca del Bierzo, waar we ’s middags wegens de warmte een fiësta hielden en een menu de Peregrino scoorden weer goed de bergen in. Met de zon die inmiddels achter de bergen was verdwenen plantte we ons tentje rond een uur of 9.15 op een verlaten weiland rond de 1300hm. Dag 9 was na een lange en vooral koude afdaling waarbij we vanuit de zon weer lager de wolken in doken ook weer een dag met aardig wat klimwerk. De temperatuur was ’s middags weer rond de 32 graden. In Arzua was de planning weer een camping te scoren, maar helaas… no camping. In de stad langs een drukke weg een Albergue scoren zagen we ook niet zitten. We besloten er dus een buiten de stad op te zoeken. Al snel zaten we weer in de onbewoonde wereld en werd het dus nog maar een nachtje wildkamperen. Opvallend was dat het ongedierte allemaal wel erg snel de weg naar de Kettingkrakers kon vinden. Met twee dagen achter elkaar wildkamperen zal dat ongetwijfeld iets met onze lichaamsgeuren te maken hebben gehad. Na een avondmaal van een stukje stokbrood, een halve paprika (vers uit het veld), twee fruitkicks, drie gedroogde abrikozen en als toetje een pepermuntje konden we weer lekker slapen.
Vandaag, 14 september, was de laatste dag richting Santiago de Compostella. We hadden totaal nog 44 km nodig om de Kathedraal van Santiago te bereiken. De teller kwam hiermee in totaal op 1150 km te staan. Wel weer een fantastisch gevoel als je in de verte de stad voor het eerst ziet liggen. In de stad was het verder een gekkenhuis. Honderden stonden in de rij om de Kathedraal binnen te komen. Wij gingen dus na een paar foto’s te hebben geschoten snel weer op weg naar een camping om ons weer is even lekker op te frissen.
Straks gaan we weer lekker lopend de stad in om alles nog even rustig te bekijken en wat souvenirs aan te schaffen. Ook hier is het erg warm met een strak blauwe lucht en een temperatuur van een graad of 32.
Dag 2 – 6/9 – Lurbe St. Christau naar Jacca – 80km
Na een paar kleine buitjes ’s nachts was het gelukkig weer droog toen we de tent uitkwamen. Er stond ons weer wat moois te wachten vandaag. De Col de Somport over naar Spanje. Thijs dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, want die bleef het steevast de Col de Comfort noemen. Al met al was het toch een stevige en vooral lange klim van 48km met stijdgingspercentages tot 9% . In de touretappes die er wel eens over zijn gegaan een klim van de eerste categorie. Het begin ging erg voorspoedig. De zon zat nog lekker achter de bergen en de temperatuur was ergens begin twintig. Na een uur of twee reden we echter alweer in de volle zon en was het al snel erg warm. Tien minuten later reden we ineens uit het niets in de stromende regen. De omgeving tijdens de klim was wel erg mooi. Het grootste gedeelte was echter langs een drukke weg waar veel vrachtwagens reden. Uiteindelijk kwamen we dan toch boven aan de Col de Somport, waar het bovenop nog aardig waaide.
Vervolgens kon de afdaling ingezet worden naar Jacca. Het begin ging vooral erg snel naar beneden. Het mooie landschap werd helaas wel afgewisseld met afzichtelijke gebouwen van de wintersportindustrie. Rond een uur of 16.00 kwamen we in Jacca aan waar we na een steile klim naar de camping boven op een hoogvlakte staan met prachtig uitzicht rondom. Na twee heerlijke maaltijden van mexicanrijst of zoiets en vervolgens (de honger was nog geklopt) de restanten van de pastaballetjes van de dag ervoor aangevuld met tomatenpure, olijven en sardientjes. Konden we lekker in de tent uitbuiken.
De storm is her wel losgebarsten. Morgen en vannacht wordt het waarschijnlijk noodweer. We zullen het allemaal wel weer zien. Nu lekker maar weer proberen te slapen in een klapperende tent.
Vuelta Dag 1 – 5/9 – Dax naar Lurbe St. Christau – 102km
Na een heftige en door tolwegen, benzine en flitspalen zeer dure heenreis zijn we uiteindelijk in Dax beland. De reis duurde van 14.30 uur ’s middags tot 2.00 op de camping in Dax. De nachtrust was verder belabberd, maar rond een uur of 10.30 zaten we dan toch op de fiets.
Het weer was vandaag prachtig. Zo ook de route. Veel groen, prachtige uitzichten en al snel zagen we in de verte de Pyreneeen opdoemen. De temperatuur was in de ochtend heerlijk, maar na de middag steeg het kwik al snel naar een graadje of 34. Echt niet tegenop te drinken. Litters water verslonden, maar 0x een plasstop in hoeven lassen. De aanlooproute waarbij we dachten even warm te fietsen naar de grotere bergen was toch ook pittiger dan we dachten. Al met al dus een redelijk zware opwarmdag.
Nadat we de stad Oloron gepasseerd waren hadden we het idee om een camping op te zoeken in Lurbe St. Cristau. Daar aangekomen vroegen we aan een vriendelijke Fransman waar de camping was. Helaas… “Pas de camping”. We werden binnen uitgenodigd voor een verse dosis water in de bidons, een kopje koffie en overheerlijke koeken die de vrouw van de beste man had gebakken. De man had verderop een stuk weiland en daar mochten we wel op staan. De volgende camping was 15 km verder tegen de berg op en daar hadden we geen zin in. De eerste nacht wildcamperen was dus alweer een feit. Veel eten hadden we helaas niet bij ons. In de laatste winkel (combinatie van bakker, slager en een paar losse dingen) in Oloron had Thijs een soort oliebollenbrood, pastakorrels en pompoen gehaald. Na een klein stukje oliebollenbrood, waarbij we vermoeden dat deze 36 weken geleden rond de jaarwisseling bereid is, gingen we maar snel aan de hoofdmaaltijd beginnen. Droge pastakorrels gemengd met stukken pompoen. Beetje karig, maar we hadden onze voedingsstoffer in ieder geval weer naar binnen zullen we maar zeggen. De afwas deden we maar met een stuk WC papier, dus lekker snel klaar. Komt de dag erna wel weer.
Moe en voldaan gingen we na deze mooie dag vervolgens vrij snel weer naar bed.
Statistieken: 102 km, 5.24 uur, AVG 18.6