We kunnen Istanbul inmiddels ruiken, met nog ca. 300 km fietsen zullen we naar verwachting donderdag 2 oktober onze eindbestemming bereiken. Vandaag zijn we, in Alexandroupolis, aan het genieten van onze eerste volledige rustdag, zodat de spieren na de inspannende fietstdagen even tot rust kunnen komen. Tevens hebben we onze stinkende kleding bij een wasserette gedumpt, want de zweetlucht begon nu echt ondraaglijk te worden.
Met nog ca. 45 km te fietsen in Griekenland, zijn we tot de conclusie gekomen dat het fietsen in Griekenland erg aangenaam is. Het landschap is erg afwisselend, waarbij groene “natte” bossen overgaan in droge kale berglandschappen en vlakke polderlandschappen. Regelmatig doet het landschap ons aan Zwitserland en Noorwegen denken. In het bergachtige Epirus hebben we dagen gehad waar we per dag nauwelijks mensen of auto’s zijn tegengekomen. In deze gebieden lijkt de tijd behoorlijk stil te hebben gestaan. We hebben hier heerlijk gefietst, genoten van de schitterende natuur, ruim voldoende hoogtemeters gemaakt en vooral genoten van de Griekse gastvrijheid in de bergdorpjes. De Griekse honden lijken alleen niet zo een fan te zijn van de kettingkrakers. Na onze 1e aanvaring met deze geitendrijvers, waarbij we voor een bijt in onze achillespezen hebben gevreesd, onstaat bij het zien van een geitenkudde of een zwerfhond wederom de angst voor een aanvaring. Gelukkig blijft het bij een enkele achtervolging en een hoop geblaf.
Rondom de grotere steden, met Thessaloniki als uitschieter, is het een drukte van jewelste en 1 en al chaos. De enige mogelijkheid om Thessaloniki binnen te fietsen bleek een “rode” provinciale weg te zijn, waar de maximum snelheid slechts 110 km per uur is en de vluchtstrook minder dan een halve meter breed is. Dus verstand op nul en enkel de wittelijn blijven volgen en de rondrazende autos + vrachtwagens maar voor lief nemen. En juist op deze weg slaat het noodlot toe en krijgt Richard een lekke band. In Nederland verbazen wij ons nog wel eens over de opmerkelijke berichten in de krant waarbij fietsende toeristen van de A9 zijn afgeplukt. Na deze fietsvakantie niet meer. In de wirwar van wegen, het niet kunnen vinden van de juiste weg en het gewoon volgen van de borden is het fietsen op de snelweg een stuk beter te begrijpen. Gisteren daarentegen hebben we echter bewust voor het rijden op de snelweg gekozen. Met een vluchtstrook van ca. 2 meter en het geringe aantal auto’s was het stukken veiliger dan het rijden op verschillende Italiaanse wegen. Ook op deze weg bleef het opmerkelijk hoeveel toeterende auto’s voorbij reden. Wat aandacht betreft, hebben we in Griekenland niets te klagen. Ook van de Griekse politie kregen we de nodige aandacht. Een paar dagen terug werden we door twee politieagenten aan de kant van de weg gezet. “Wat hebben we nou weer gedaan…” dachten we. Een van de agenten liet ons een soort oude filmcamera zien. “29” stond er op. We waren dus gelaserd, maar mochten gelukkig onze reis zonder boete vervolgen. De gemiddelde Griek heeft dus ook gevoel voor humor.
Aan de reacties te merken, lijkt het alsof we alleen maar in barre omstandigheden aan het fietsen zijn, maar op zich valt het best mee. Over het algemeen is het droog en schijnt de zon stiekem nog regelmatig tussen de wolken door, waarbij ongeveer 1 a 2x per week een enorme regenbui valt die niet van ophouden weet. Bij het voorbereiden van de vakantie waren wij uitgegaan van veel meer zon (vooral in Griekenland) en een veel hogere temperatuur. Maar om de woorden van onze weerman te citeren… “Niets blijkt zo veranderlijk als het weer”. Wat betreft onze fysieke gesteldheid, begint de hoeveelheid kilometers ook zijn weerslag te krijgen. Vooral in de ochtend en bij het fietsen in de bergen begint ons lichaam af en toe te protesteren. Ondanks dat, stappen we elke ochtend met veel plezier op de fiets en genieten we volop van alles wat we onderweg tegenkomen en meemaken.
Morgen (dinsdag 30 september) zullen we onze fietstocht vervolgen en de Turkse grens overgaan. Na het bestuderen van de kaart en de inmiddels lichtelijke vermoeidheid die in onze benen is opgetreden, hebben we ervoor gekozen om via het Europese gedeelte Istanbul in te fietsen.
Groeten van de KettingKrakers