De groene weg – dag tres en tros

Op de derde dag werd ik heerlijk volslagen kapot wakker rond een uur of 6. Na nog wat gedommel toch maar om 6.45 uur eruit en om 7.15 uur zaten we weer op de fiets. Het weer was deze dag ( en we hebben het over vrijdag 10 juli 2009) niet optimaal. Het begon met wat gemiezer, maar dat was rond de middag voorbij. De grootste concurrent vandaag was Jan. Je weet wel… die van de wind. Het bleek een geduchte tegenstander te zijn aangezien hij stug vol hield tot het bittere einde. Vlak voor de de finish gaf ik hem echter een ros op z’n oog en hij ging direct liggen. ’s Middags scheen wel af en toe het zonnetje tussen de wolken door en toen ik uiteindelijk na 160km op de camping in Charmes redelijk uitgeput aankwam was hij volop aan het stralen. ’s Avonds kon ik eindelijk (hij stond sinds vorig jaar al op mijn lijstje van “things to eat before I die”) is een keer genieten van een Quiche Lorraine. Voor de liefhebbers… Het recept staat nog wel ergens bij een van de eerste posts van vorig jaar. Deze was zo lekker, dat ik er direct nog een had besteld. Daarna ongekend vroeg naar bed. Geen idee meer hoe laat het was, maar het was voor 8 uur geloof ik.

Dag vier was ik voornemens om er een stevige dag van te maken. Gelukkig werd ik alweer blij wakker van het getik op mijn tent. Rudolph Regenwolk stond op m’n tent te kloppen dat er weer gefietst moest worden. Toevallig stond dat op de agenda, dus hoppa! De fiets op. Om 7.00 uur reed ik alweer lekker van de camping af. Na ongeveer drie uur was ik Rudolph ook al meer dan moe, dus ik riep: “Ik ben je moe, ***beest”, ik pakte hem bij z’n oren en gaf ook hem een enorme ros, maar dan op z’n neus. Je raad het al… Rudolph “the red-nosed” Regenwolk. Goed… Rudolph stapte bij Jan in de veegwagen en die zijn beiden voorlopig uitgeschakeld. Mijn nieuwe vriendje Simon Sunshine vind ik dan toch weer veel leuker. Uiteindelijk werd het wel erg warm vandaag. De hele middag was het rond de 28 graden. Dat zal lekker worden richting de Middellandse Zee. Vandaag totaal ruim 170km gereden en we staan nu op de camping in Marnay.

Ruim de helft van de route zit er inmiddels op. De teller staat nu op 630km na vier dagen. Ik zou nu ongeveer dinsdag in plaats van zaterdag aankomen in Bedoin, dus dat is een beetje te vroeg. Ik ga dus lekker naar de Middellandse zee rijden. Dan rijd ik gelijk deze route volledig en een dagje later ga ik dan weer terug naar Bedoin. Het totaal wordt dan wel zo’n 300km meer, maar dat kan dus blijkbaar makkelijk. (mits ik natuurlijk geen pech ofzo krijg) Het is trouwens toch wel alleen zo alleen, maar toch nog steeds erg leuk. Jullie zien waarschijnlijk ook mijn psychologische problemen. Ik ga al allemaal fictieve vriendjes verzinnen. Ik zit er op de fiets dan nog net niet tegen te praten, maar toch… Dat zal het volgende stadium wel zijn. Het mooiste is dat ik zo af en toe ook wielrenners in haal. Een paar keer eerst al raar staan kijken dat ze door een andere racefiets ingehaald worden. En als ze dan die kar er achter zien. Je moet die blik in hun ogen dan is zien. Zo van: Dit, dit… dit bestaat niet. En dan gewoon droogjes: “Bonjour” en ze volle bak voorbij rijden. Even later ben je dan wel weer kapot, maar ja… dat hersteld wel weer. Dat zijn dan weer de mooie dingen van zo’n dag.