Dag 3 – maandag 9 juli 2012 – Csanadapaca naar Buteni – 130 km

Nog voor de zon op is komen we onze tent uitgekropen. Op naar de Roemeense grens. We zitten rond 5:40 uur op de fiets. We komen aan in Gyula (Jula) waar we een bakkie koffie op een terras willen doen. We hebben het idee dat de dag al in volle gang is, maar het is 7 uur en in het centrum is alles nog dicht. Even buiten het centrum is wat meer leven en vinden we een klein terrasje langs onze route. Bij de Roemeense grens moet de dienstdoende douanier even bij zijn baas checken of we wel door mogen. Nonchalant neemt de man onze paspoorten aan, roept haast onverstaanbaar onze namen en geeft vriendelijk de paspoorten terug. Na de grens merk je direct dat je in een geheel ander land bent. Het is gedaan met de fietspaden en een hoop vrachtverkeer raast ons voorbij. Daarbij is de vegetatie gelijk aardig anders en ziet alles er een stuk minder verzorgd uit. Het is een paar graadjes minder heet dan de afgelopen dagen. In het eerste stadje pinnen we onze Roemeense Lei. Richard heeft al weer aardige trek gekregen na 67km en haalt bij een bakker vier heerlijk uitziende cakes. De eerste lijkt op een cheesecake en blijkt niet te eten. Thijs neemt maar een broodje en ligt in een deuk als hij Richard hoort roepen: “Gadverdamme! Het smaakt alsof ik een baal shag zit te eten!” Daarna snel weer verder fietsen voor het te heet is. ’s Middags eten we een pizza tijdens onze siësta. Daarna fietsen we ruim een uur goed door voor we weer een break hebben verdient. Er zitten twee mannen op het terras waar we neerploffen met allebei een kan met geel sap, een rietje en een schijfje citroen erbij. Richard regelt dat de Kettingkrakers hetzelfde krijgen. Heerlijk smaakt het. Als we weg gaan wil Thijs toch graag weten hoe het drankje heet en hij houdt zijn notitieblok in de aanslag. Als antwoord krijgt hij: “Lemonade.” Hoe geniaal… We kwamen natuurlijk niet meer bij. Onze overnachting hebben we vlak voor de eerste grote heuvels van de Karpaten na 130km koers. We hebben een kamertje in iets wat vroeger de hooizolder was van het pand. Veel soeps is het niet. De drukloze douche is beter dan geen douche en een grasweide met toegang tot een riviertje waar we heerlijk kunnen zwemmen maakt veel goed. Na de douche kunnen we op een groot scherm op het terras nog net genieten van het laatste half uur van de tijdrit in de Tour. Prachtig!